~ el yazması ~

Bazen kendimi çok çaresiz hissediyorum. Sanki kocaman bir boşluk içerisindeyim. Kimse tarafından fark edilmeyen bir boşlukta; Oysa hayat ne güzeldi eskiden bir türlü farkına varamamışız. Hep böyledir zaten kaybedilince değeri anlaşılır hey şeyin. Eskiden istediğimiz bir oyuncak veya bir kıyafet alınmağında ya da oyun oynarken yapılan mızıkçılığa ağlanırken; geriye dönüp baktığımızda bütün bunların ne kadar basit üzüntüler olduğu hatta kimi zaman gülümsenerek hatırlanan anılar olduğunu anlıyoruz. Şimdi ise alışmak mı yoksa kabullenmek mi bilinmez ama daha büyük sorunlarla karşılaşmamıza rağmen çoğu zaman boğazımıza düğümleniyor her şey. Zaman zaman yutup atıyoruz bir köşeye. O da boğazımızdan kalkıp kalbinizin üzerine oturuveriyor tüm ağırlığınca. İşte o zaman ne uykular uyku gibi ne de uyanışlar eskisi gibi oluyor. Kafada hep sorunlar sabah akşam gece gündüz her saat her dakika her saniye beynini ve kalbini acımasızca kemiriyor. Bir an bile seni bırakıp gitmiyor. Sanki senin mutlu olmana inat her defasında yaşanan yarım mutluluklar. Bütün bunların sonun da aranan tek şey huzur oluyor hayatta...