~ el yazması ~

Yaklaşık 23 yıllık hayatımın hatırladığım bölümlerinin çoğunda seninle ilgili birsürü anım var. Bundan sonrada elbet olacak.

Bugün film izlerken birden bire aklıma geldi. Biz seninle herşeyi ama herşeyi yaptık . Seninle güldük hüzünlendik, kimsenin bilmediği şeyleri birbirimize anlattık. Sen anlattın, ben dinledim. Ben anlattım, sen dinledin. Genelde en çok ben anlattım sen yine dinledin. Oysa ben seni hiç ağlarken görmedim bugüne kadar.

Ağlamak dediğim öyle film izlerken bir iki damla gözyaşı dökmek değil. Otobüste, kafede aklına gelebilecek heryerde hıçkırıklara boğulmak, kimseye aldırış etmeden hemde bağıra bağıra ağlamak...

Oysa sen bunu yapmaktan bile korkuyorsun. Korkmak değil de çekinmek, birilerine birşeyleri açıklamamak isteği bellkide. Canın sıkıldığında içine attığın şeyler kimi zaman gözlerinde süzülecekmiş gibi olsada, sen onları içinde biriktirmekte oldukça başarılısın.

Kim bilir, belki de kendinle konuşmanın zamanı, içindeki seni dinlemenin vakti gelmiştir. Sele kapılıp boğulmaktansa, göz yaşlarını akıtmanın vakti gelmişte geçiyordur belki ...

Ne dersin?